Prezent I Gift
Szycie igielnika dla mamy jest jednym z nielicznych wspomnień z dzieciństwa jakie mam i którego jestem pewna. To była praca na plastykę lub zajęcia ZPT. Pamiętam emocje jakie mi towarzyszyły, kiedy go szyłam i jakie to było ważne. Starałam się do nich wrócić i na ich podstawie narysowałam krótki komiks pt: „Prezent”. Przeskalowana poduszka miała być jego dopowiedzeniem, ale po jej wykonaniu prace zamieniły się rolami i to komiks stał się komentarzem do obiektu. Igielnik jest w kształcie serca z materiału w kwiatki (poduszeczka dla mojej mamy też miała kwiecisty wzór), powbijałam w nie około pół kilograma szpilek. Tych igieł jest bardzo dużo, są delikatne ale tworzą barierę. Trauma też jest rodzajem pancerza, oddziela nas od świata i sprawia, że stajemy się niewrażliwi i obojętni. Czasami mylimy ten dystans z bezpieczeństwem. Dla mnie to symbol nie czującego serca.
[fragment rozmowy z Emilią Orzechowską, katalog do wystawy Suche Oczy, Galeria Miejska bwa Bydgoszcz]
Sewing a pincushion for my mother is one of the few childhood memories I have and am certain of. It was a project for art class or a similar subject. I remember the emotions I felt while sewing it and how important it was. I tried to return to those feelings and based on them, I drew a short comic called “Present”. The oversized cushion was supposed to be a complement to it, but after making it, the works switched roles and the comic became a commentary on the object. The pincushion is heart-shaped, made of floral fabric (the cushion for my mother also had a floral pattern), and I’ve hammered in about half a kilogram of pins. There are so many pins, they’re delicate but create a barrier. Trauma is also a kind of armor, it separates us from the world and makes us insensitive and indifferent. Sometimes we mistake this distance for safety. For me, it’s a symbol of an unfeeling heart.
[excerpt from an interview with Emilia Orzechowska, catalogue for the exhibition Dry Eyes at the Municipal Gallery bwa Bydgoszcz]
Prezent, obiekt, tkanina, szpilki, 100x100cm, 2024, widok wystawy Suche Oczy, Miejskiej Galerii bwa Bydgoszcz, 2024; exhibition view Dry Eyes, Municipal Gallery bwa Bydgoszcz, 2024
Gift, object, fabric, pins, 2024, exhibition view Dry Eyes, Municipal Gallery bwa Bydgoszcz, 2024
Usiądźmy do stołu I Let’s sit at the table
(…) to obrus z gestami rąk ułożonymi w krąg spirytystyczny. Nie można przy nim usiąść, delikatnie lewituje nad podłogą. Ten gest można rozumieć, jako próbę i brak możliwości nawiązania międzypokoleniowego kontaktu. Nie mogę sprawdzić co, z tego co pamiętam jest prawdą, a co zostało wykrzywione przez czas i pryzmaty cudzych opowieści. Brak pewności każe cały czas wątpić we własne uczucia, więc może bezcenna byłaby taka szczera rozmowa z przodkami, gdzie nikt się nie wybiela, nie manipuluje i nie osądza…
[fragment rozmowy z Emilią Orzechowską, katalog do wystawy Suche Oczy, Galeria Miejska bwa Bydgoszcz]
(…)The second work is a tablecloth with hand gestures arranged in a séance circle. It hovers slightly above the floor and can’t be sat on. This gesture can be understood as an attempt and an inability to establish intergenerational contact. I can’t verify what, from what I remember, is true and what has been distorted by time and other people’s stories. The lack of certainty makes me constantly doubt my own feelings, so a sincere conversation with ancestors, where no one makes excuses, manipulates, or judges, would be invaluable.
[excerpt from an interview with Emilia Orzechowska, catalogue for the exhibition Dry Eyes at the Municipal Gallery bwa Bydgoszcz]
Usiądżmy do stołu, obiekt, druk na tkaninie, Ø 170cm, 2024, widok wystawy Suche Oczy, Miejskiej Galerii bwa Bydgoszcz, 2024; exhibition view Dry Eyes, Municipal Gallery bwa Bydgoszcz, 2024
Let’s sit at the table, fabric printing, Ø 170cm, 2024, exhibition view Dry Eyes, Municipal Gallery bwa Bydgoszcz, 2024
Wieża I The Tower
Jedną z pierwszych inspiracji do wystawy była fotografia Margaret Hamilton stojącej przy wydrukach stworzonego przez nią i jej zespół kodu, który pozwolił wylądować misji Apollo na Księżycu. Ten stos papieru jest wyższa niż ona sama, wygląda na zdjęciu jak dziewczynka. Nawiązałam do tej fotografii wieżą ze starych książek podróżniczych, którymi zainteresowałam się w czasie lockdownu, przy okazji robienia porządków. Książki należały do mojego dziadka, który w czasie PRL-u nie mógł zrealizować swoich marzeń o podróżowaniu, co dziwnie skleiło się z zakazem poruszania w pandemii. Wątek podróży niemożliwej, przemienił się w bardzo przyziemne pragnienie, żeby wyjść na spacer…Codziennie malowałam jeden obrazek-pocztówkę, bardziej przeglądałam te książki niż je czytałam. Ich lektura była trudna, większość pisana z pozycji białego mężczyzny-odkrywcy. Historie wypraw to historie podbojów, nie ma tam wielu kobiet, co znowu splotło się się z historią wyprawy na Księżyc. Praca Margaret Hamilton została doceniona dopiero po dwutysięcznym roku, kiedy dostała nagrodę NASA, a później prezydencki medal wolności.
Dzisiaj bym tę wieżę położyła i nie byłaby już wieżą tylko horyzontem.
One of the first inspirations for the exhibition was a photograph of Margaret Hamilton standing next to printouts of the code she and her team created, which allowed the Apollo mission to land on the Moon. This stack of paper is taller than she is; in the photo, she looks like a little girl. I referred to this photograph with a tower made of old travel books, which I became interested in during the lockdown while tidying up. The books belonged to my grandfather, who, during the communist era in Poland, couldn’t fulfill his travel dreams, which strangely connected with the pandemic’s travel ban. The theme of impossible travel transformed into a very mundane desire to go for a walk… Every day, I painted one postcard-sized picture; I spent more time browsing through these books than reading them. Reading them was difficult; most were written from the perspective of a white male explorer. The stories of expeditions are stories of conquests; there are not many women there, which again intertwined with the story of the Moon landing. Margaret Hamilton’s work was only appreciated after the year 2000, when she received a NASA award and later the Presidential Medal of Freedom.
Today, I would lay this tower down, and it would no longer be a tower but a horizon.
Wieża, książki podróżnicze mojego dziadka z lat 60 i 70-tych, 2021
Tower, my grandfather old books, 2021
Prace Widoczki i seria Szkicownik to notatki z podróży, która nigdy się nie odbyła. W Widoczkach kolory zostały nadane przez algorytm programu używanego do kolorowania czarno-białych zdjęć, co podkreśla sztuczność całej sytuacji. Sceny z Widoczków i Szkicownika można znaleźć w Wieży.
The works Views and the Sketchbook series are notes from a journey that never took place. In Views, the colors were assigned by an algorithm from a program used to colorize black and white photos, which emphasizes the artificiality of the whole situation. Scenes from Views and Sketchbook can be found in Tower.